περιγενητικός

-ή, -όν, Α

αυτός που έχει την δύναμη να επιβάλλεται και να νικά, υπέρτερος («εἱμαρμένη περιγενητικὴ ἁπάντων», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. περιγεν- τού περιγίγνομαι (πρβλ. περιεγενόμην) + κατάλ. -ητικός (πρβλ. βοηθ-ητικός)].